Medianeras: Arayışın En Naif Hali

Buenos Aires’in gri, renksiz ve camsız binaları içinden binlerce insan avaz avaz sesleniyor kendi içine; kalabalık sokaklarda, çirkin mağazalarda, soğuk ofis odalarında, uzayan metrolar altında gerçek aşk duruyor olabilir mi hala? İnsanların binalara benzetildiği Medianeras filmi, iki ana karakter üzerinden bu sorunun cevabını veriyor bize.

Mükemmel aşkı arayan sayısız film, hâlihazırda sinema arşivlerinde yer alıyor. Mutlu ya da mutsuz sonlanan, klasikler arasına girip büyük sükse yapan, listelerin dışında kalıp vasat bulunan, mendil-peçete arattıran ya da hüzünlü başlayıp sonunda umuda bağlanan... Ortaçgil’den “Eylül Akşamı” tadında onlarca yapım da vardır ki, kimisi sonunda “Before” serisine dönüşür, kimisi de “500 Days of Summer” gibi sayacı sıfırlatır bize. Bu örnekleri düşününce, Medianeras’ı - Türkçesiyle Yan Pencere’yi - klasik romantik komedi filmleri kategorisine koymak asla içime sinmiyor.

Gustavo Taretto’nun 2011 yapımı ilk uzun metraj filmi Medianeras, birbirinden habersiz iki insanın hayatından ufak bölümler sunuyor bize. Eş zamanlı bir erkeğin ve bir kadının karşılaştığı olayları izliyoruz. Modern şehir hayatının koşturmasında nefessiz kalan, duyarsızlaşan, iletişimsizliğe sürüklenen insanların, küçük penceresiz evlerine kendilerini hapsedişini, minik dijital ekranlardan iletişim arayışında bulunuşunu izliyoruz üzülerek. İzlerken bolca da aklımızdan geçiriyoruz; İstanbul versiyonu olsa gerek mimari örnekleri gerek onlarca şahsına münhasır semtinden dolayı filmdeki şehir görüntüleri hayli uzayabilir, çarpıcı dakikalar yaşatabilirmiş bize.

Filmin akışı ve kahramanlarımızın aydınlanma anı bu robotik işleyişe dayanamayıp evlerinin duvarına birer pencere yaptırmaları ile gerçekleşiyor. O günden sonra minik pencereleri hayata ve kendilerine bakışı tamamen değiştiriyor. Filmografisinin yanı sıra şehir mimarisiyle görsellik anlamında da izleyiciyi hayli doyuran film, aldığı puanın hakkını veriyor. Medianeras’ta, arayışın ve takip eden farkındalığın gerçekçi yansımalarını izliyoruz. Filmi bitirdikten sonra en az bir kere pencereden gökyüzüne ve yaşayan kente bakacağınızı garanti ediyorum!